Gelip Geçiciliği Anlamak

Oturmuş neredeyse her felsefi, tasavvufi düşüncede bu kavram var: gelip geçiciliği anlamak (Tasavvufta bu da geçer ya hu, Budizm’de impermanence).

Çok basit görünen bu kavramı hayatımıza taşıyabilmek için bir ömür gerekli sanırım. Zira her an, bizi ya geçmişe, ya geleceğe taşımaya çalışırken, biz kendimizi güvende hissetmek ve bu anın hissettirdiklerini uzatmak için adımlar atma çabasındayız. Bu an ıstıraplı bir an ise de, kabullenmek yerine yine geçmiş veya geleceğe sığınıyor zihinlerimiz. Bize iyi ya da kötü görünen her şeyin üzerimizden akan su gibi geçeceğini fark edemeden yaşıyoruz.

Ben kendi adıma, güzel deneyimleri uzatmak ve kalıcı kılmak isteğinin pençesine düşüyorum çoğu zaman. Cildimin kırışmasından, sarkmasından korkuyorum mesela. Yaşlanıp kendime yetememekten korkuyorum. Sevdiğim insanların (benim gibi) yaşlanacak ve bir gün bu dünyayı terk edecek olması da beni korkutuyor. Hatta daha günlük hayata indirgersem, aldığım bir parça giysinin bile bozulup eskimesini istemiyorum. Ama o eskimese, ben değişeceğim; bedenim, beğenilerim değişecek. İşte bunu kabullenmek zor geliyor. En büyük korkularımdan birinin bu olduğunu fark ettim.

Ancak hayat öyle ki işte, ben köklenmek, hep aynı kalmak isterken, o benim köklerimi söküyor hep. “Hadi bakalım, bir de bununla başa çık” diyor. “Al sana gelip geçiciliği anlamak için yeni bir fırsat. Ne sevinçlerin, ne de ıstırapların kalıcı olmadığını anla bakalım.” Ben anlayana kadar, bu döngü böyle devam edecek sanırım.